Jeśli chcecie poznać moją historię, którą chcętnie wam opowiem, czytajcie dalej - jeśli się wahacie - odpuście sobie, albo przeczytajcie z ciekawości...Moje serca zbyt dlugo milczało na jego temat...Tego, ktoremu oddało się poraz pierwszy...Mej Pierwszej Miłości...

Był rok 2001...To była chyba jesnień...Padało..Pamietam.
Szdełem ulicą Tokyo, wieczorną porą, przgladając cię po kolorowych neonach zachlapanych kroplami, zimnego jesiennego deszczu...Szedłem spokojnie, powoli, bez pośpiechu, gdzieś w kierunku swojego domu, gdy zobaczyłem go poraz pierwszy...Siedział cały przemoczony na schodach jakiegoś baru i nerwowo szukał czegoś w portwelu...Na głowę padał m udeszcz klepując jego lekko zmierzwioną odgarnianiem grzywkę, całą zresztą mokrą. Podszedłem do neigo...Dlaczego? Nie wiem...To był impuls...Martwiłem się, żeby nei zachorował...wkoncu siedział tam, skąpany w ulewie i przemoczony do suchej nitki...Nie mam pojęcia dlaczego tak bardzo zmartwiłem isę losem zwyczajnego przechodnia, takiego, jakiego mijam na co dzień na ulicy...Przecież mogłem spojrzeć na niego raz a potem odwrócić się w swoją stronę i iść dalej przed siebie.
Nie zrobiłem tak jednak...Podszedłem do niego i zapytałem czemu siedzi tutaj na deszczu zamiast wejść do środka. Odpowiedzial, że nie chcą go wpuścić, bo zeszłym razem nei zapłacił za Colę. Uśmiechnąłem się i podałem mu rękę, tak aby zauważył, że chcę by wstał. Jestem Hizaki - Przedstawiłem się poczym ponownie delikatnie uśmiechnąłem. On również się przedstawił..I co najważniejsza - odwzajemnił uśmiech, wstajac przy tym i otrzepując nieco ubranie. Dlaej poszliśmy razem...W ciemność i blask neonów Tokyo...

Mijaly dni a ja wciąż o nim myślałem...
Nie wiedziałem dlaczego...
Teraz już iwem...
Byłem zakochany...
Zakochany i upojony miłością jaką zapałałem do niego już tamtego wieczoru, gdy się poznaliśmy...
Zresztą...
Jak się okazało, ja również nie bylem mu obojętny...
Zaczęliśmy się spotykać...
Nasza miłość rozkwitła, jak świeże, pachnące róże z początkiem wiosny...
W dzikim ogrodzie namietności...
Chodziliśmy za rękę,
przytulaliśmy się...
całowaliśmy...
Nic więcej oczywiście! Byliśmy dziećmi...Ja miałem 14, a on 15 lat.
Mimo to bardzo się kochaliśmy...
Wiosna mija szybko...Tak też szybko minęło zauroczenie i pojawiła się prawdziwa miłość...Duże kwiaty miłości wypelniające nasz wspólnie zbudowany ogród...
Ja i On...
Tylko my...
Wszędzie, zawsze...
Pamietam, że obiecal mi, że nigdy mnei nie zostawi...Nie porzóci dla dziewczyny, nei zdradzi z innym...Będzie tylko mój...
A ja jego...
Niestety..Kwiaty kiedyś przekwitają, a nam lato minęło dosyć prędko...
Spodkał Jego...I Zakochał się...
Porzócił nasz ogród, dla innego, nowego ogrodu...
A ogród nei moze istnieć bez miłości...do jej kiwatów
On pozwolił im umrzeć...Naszym Kwiatom Miłości...
Wkoncu zalał je deszcz...
Smutku, rozczarowania i rozpaczy...
Skonczyłem wtedy właśnie 16 lat...
Wiek, w ktorym zaczyna się rozumieć pojęcie miłości, jako takiej...Tej prawdziwej...
Wiedzialem, że go kocham...Ale że on kocha Jego..O mnei już zapomniał...
Nie chcial chodowac ze mną pieknych kwiatów...
Przyszła mroźna zima naszych uczuć...
Nie widywalismy się...A po naszej miłości ślad zaginął...Zwiędła wraz z pierwszym śniegiem rozczarowania i chłodu serca...
Dziś, gdy mam już 20 a on 21 lat, prawie nic się nie zmieniło...
Poza tym że isę widujemy...On nadal jest z Nim.
Szczęśliwy...
W naszym ogrodzie, w moim sercu i nie tkwią już gdzieś głęboko nasiona naszej miłości...
Które już nie wykiełkują...
Wykopałem je...Posadziłem nowe i znów kwitną...
Mam nowy ogród..Który pielęgnuję z kimś innym zapominając o Nim, mej Pierwszej Miłości...
Na Zawsze.

Od sierpnia 2007 roku jestesmy przyjaciołmi...Nie najlepszymi, ale zawsze.
Pogodziłem się z tym, że On ma Jego - pozatym ja też kogoś mam...Kogoś strasznie ważnego - Nasze kwaity miłości pachną najładniej w całej okolicy, a ich piękno zadawala oczy wielu obserwatorów...
Jestem szczęśliwy...Bo mam ciebie, kochanie;*